کنجد با نام علمی sesamum indicum یکی از قدیمی ترین چاشنی ها است که استفاده آن از 1600 سال پیش از مسیح گزارش شده. خاستگاه دقیق آن مشخص نیست، اما هنوز تست های دی ان ای زیادی برای تعیین آن در حال انجام است. در هر صورت به نظر می رسد که این گیاه از هندوستان آمده و به آفریقا و آسیا پراکنده شده.
کنجد گیاهی روغنی است، و دانه های آن 55 تا 60 درصد روغن و 24 درصد پروتئین دارند. روغنی که با روش سرد حاصل می شود طعمی لطیف دارد و در صنایع غذایی و قنادی استفاده می شود.
آسیا و مخصوصا هندوستان، با 2.5 میلیون هکتار، بیشترین سطح زیر کشت کنجد را دارد. پس از آن چین با 900 هزار هکتار قرار دارد و دیگر تولید کنندگان مهم کنجد میانمار، اتیوپی، نیجریه، تانزانیا و سودان هستند. با این حال، مزارع یونان بیشترین تولید در هکتار را دارند.
از طرف دیگر، ژاپن، چین، ترکیه، کره جنوبی و اسرائیل بزرگترین وارد کنندگان کنجد هستند.
به عنوان یک محصول، کنجد ویژگی های کشاورزی خاصی دارد. کنجد به آسانی با شرایط معتدل و گرمسیری سازگاری پیدا می کند و در خاک هایی با رطوبت مناسب، با بارش و آبیاری حداقلی نیز خوب رشد می کند. کنجد در دمای بالا محصول خوبی می دهد و دانه های حاصله، قیمت بالایی دارند.
دانه های کنجد به طرق مختلف مورد استفاده قرار می گیرند. اکثر آنها برای تولید روغن به کار می روند، اما این دانه ها برای محصولات قنادی و دیگر اقلام صنایع غذایی نیز کاربرد دارند. دانه های خام یا بو داده کنجد در بازار غذایی بیو ارگانیک نیز تقاضای زیادی دارند.
گیاه کنجد ریشه ای محوری و اندکی منشعب دارد. ساقه این گیاه راست است و بین 50 تا 150 سانتی متر ارتفاع دارد و از موهای زبر پوشیده شده. برگ های این گیاه بلند و پوشیده از موهای زبر هستند. گل های یک تا سه تایی این گیاه در پایین برگ ها قرار دارند و رنگ های متفاوتی از سفید تا بنفش دارند. میوه این گیاه کپسول ترک خورده 4 سانتی متری است. دانه ها کوچک و بیضی شکل هستند و رنگ های مختلفی دارند.
این گیاه بهترین رشد را در اقلیم های گرم دارد، جوری که در دوره رویش که 77 تا 85 روز به طول می انجامد، به ثبات گرمایی و دمای بالای صفر درجه سانتی گراد احتیاج دارد. دانه ها در دمای 15 تا 16 درجه سانتی گراد جوانه می زنند و تحمل دمای کمتر از 5 درجه بالای صفر را ندارند. همچنین در دمای زیر 15 درجه سانتی گراد این گیاه رشد نمی کند. کنجد رطوبت را دوست دارد و در مقابل خشکی مقاوم نیست. بهترین محصول از خاک حاصلخیز با بافت متوسط و آب زیرزمینی عمیق تر بر می آید.
برای انتخاب مناسب ترین خاک برای کاشت کنجد، دنبال این ویژگی ها بگردید:
کنجد در مراحل اول رویش به آهستگی رشد می کند؛ و به همین دلیل است که خاک باید خالی از علف های هرز باشد. این بذر می تواند پس از باقلائیان، غلات زمستانه و گیاهان صنعتی که به آنها کود کشاورزی داده شده، کاشته شود. در مورد کوددهی به کنجد این نکته حائز اهمیت است که بدانیم حدود 70 درصد مواد مغذی پس از دوره گلدهی مصرف می شود؛ برای همین است که کوددهی در طول رویش ضروری است.
آماده سازی خاک به منظور ایجاد زمینی سست، درجه بندی و طبقه بندی شده انجام می گیرد. آماده سازی ابتدایی خاک شامل وجین کردن، شخم زدن و صاف کردن زمین می شود. علف های هرز با دست، با ماشین یا با استفاده از علف کش ها از بین می روند. به منظور اطمینان از نرم بودن خاک به اندازه کافی برای نفوذ عناصر، شخم زدن باید پس از اولین باران انجام شود.
سپس کنجد معمولا با استفاده از ماشین آلات مخصوص، در فاصله های 35 تا 45 سانتی متری میان ردیف ها، و در عمق 2 تا 3 سانتی متری کاشته می شود. 7 تا 8 کیلوگرم بذر برای هر هکتار لازم است. پیشنهاد می شود اگر خاک خشک است، پیشنهاد می شود اندکی آنرا صاف کنید. به عنوان مراقبت، هرس کردن ضروری است.
در مورد کوددهی، کنجد به نیتروژن، فسفات و پتاس احتیاج دارد. کمپوست و کود حیوانی نیز پیشنهاد می شود.
در اولین مراحل رویش، کنجد بسیار کند رشد می کند و توان مقابله با علف های هرز را ندارد. به همین دلیل، خاک باید پیش از کاشتن کنجد از علف های هرز پاک شود.
پر بودن خاک از آب مقصر اصلی بیماری های ریشه و ساقه است، اما رطوبت زیاد می تواند محصول کنجد را هم خراب کند.
برداشت زمانی انجام می شود که میوه های پایه می رسند، دانه های میوه ها رنگ مخصوص به نوع را می گیرند (سفید یا قهوه ای) و برگ های پایه ساقه ریخته اند. کنجد معمولا 90 تا 130 روز پس از کاشت، آماده برداشت است.
در مساحت های کم، کنجد با داس برداشت می شود و سپس در چندین پشته می بندند تا بدون از دست دادن کیفیت، خشک شود. پس از خشک شدن، پشته ها روی زمین می افتند. در مساحت های بزرگ تر، کنجد در دو فاز برداشت می شود. ابتدا توسط ماشین درو قطع و پشت آن ردیف می شود و سپس توسط کمباین، جمع می شود.
شرایط انبارداری ضعیف می تواند به کاهش کیفیت دانه های کنجد منجر شود. غبار، شن یا سنگ می تواند به راحتی با دانه های کوچک گندم مخلوط شود، بنابراین لازم است از حفظ کیفیت دانه های برداشت شده مطمئن شویم.
دانه های برداشت شده در لایه های نازک گذاشته و تا وقتی که به رطوبت 9 درصد می رسند، هر چند وقت یک بار تکانده می شوند. تقریبا از هر هکتار، 1500 کیلوگرم حاصل می شود. دانه ها باید بدون تماس بیشتر با خاک، برای جلوگیری از هرگونه آلودگی که کیفیت آنها را تحت تاثیر قرار دهد، خرمن کوبی شوند.
کنجد در مزرعه خشک می شود و تنها هنگامی که تقریبا 6 درصد رطوبت وجود دارد، انبار می شود. دانه های مرطوب منجر به تولید کمتر می شوند، به خصوص برای تولید روغن؛ آنها همچنین می توانند باعث مسدود شدن دستگاه های روغن گیری شوند. به علاوه، آنها مستعد بیماری های قارچی هستند. بنابراین، اطمینان از خشک بودن دانه ها به اندازه کافی پیش از انبار آنها در مخازن، حیاتی است.
ترجمه شده از سایت https://agronomag.com
پیراکانتا پیراکانتا گیاهی تزیینی و بومی آسیا و اروپاست. پرتقال روشن یا انواع توت های…
آناناس کموسوس (Ananas comosus) یک گیاه گرمسیری با میوه ای خوراکی است که به آن…
موسی در گهواره موسی در گهواره یک گیاه خانگی محبوب است ، که مربوط به…
فروش ویژه بوستان : زاموفیلیا ابلق در سایز و اندازه های مختلف . بسیار باکیفیت…
یاس آبی حتی مانند درخت چسب می تواند یک دیوار کامل پر از گل یا…
کاشت و پرورش حرفه ای گل ساعتی یا همان پشن فروت گل های ساعتی ،گل…
نمایش نظرات
کارتون عالیه