فضاي سبز

براساس تفكر سيستمي فضاي سبز پايدار فضاي سبزي است كه حداكثر كارايي در دراز مدت با حداقل اثرات منفي بر محيط خود داشته باشد. بنابراين با توجه به اهميت فضاي سبز در زندگي….

 
براساس تفكر سيستمي فضاي سبز پايدار فضاي سبزي است كه حداكثر كارايي در دراز مدت با حداقل اثرات منفي بر محيط خود داشته باشد. بنابراين با توجه به اهميت فضاي سبز در زندگي شهري طراحي آن بايد به گونه­اي باشد كه حداكثر كارايي را با كمترين هزينه داشته باشد. البته پايداري به معني ركود و ثبات آن نيست بلكه به معني پويايي سيستم در طول زمان با حداقل اثرات مخرب بر محيط آن مي­باشد. بنابراين تعادل در سيستم هاي باز از نوع تعادل ديناميكي بوده و وابسته به زمان است، كه نياز به كنترل كننده­ها و فيدبك هاي منفي دارد.
منظور از تعادل گرايي در فضاي سبز برقراري تعادل بين هزينه­ها و كاركردهاي حاصل از فضاي سبز، تعادل داده­هاي اطلاعاتي و فرهنگي فضاها با فرهنگ بومي جامعه و همچنين تعادل اكولوژيكي آن با محيط اطراف خود مي باشد. توجه به اين موارد همراه با مديريتي كارا به پايداري فضاي سبز منجر مي­شود. بنابراين داشتن نگرش سيستمي به فضاي سبز از اركان مهم در شكل گيري فضاي سبز پايدار است و لازمه آن داشتن مديريتي مؤثر است تا طرح از تعادل سيستميك خارج نشده و در جهت برآورده ساختن سلامت اكولوژيكي و سلامت كاربران آن باشد.
بنابراين در جهت طراحي پايدار يكي از نكات مهم شناخت بستر موجود و محيط اطراف و فرهنگ بومي و تطبيق آن با اهداف طرح براي برقراري تعادل بين نيازهاي شخصي و عمومي است تا پارك بتواند به بهترين وجه در جهت ارتقاء عملكرد اجتماعي خود مؤثر باشد. از اين جهت و با توجه به نگراني­هايي كه درباره كيفيت محيط زيست وجود دارد و نياز به قابليت زندگي طولاني مدت در محيط هاي شهري بايد يك
برنامه­ريزي اصولي و ديناميكي پايدار براي طراحي فضاي سبز در نظر گرفته شود، تا بر خلاف برنامه­ريزي­هاي كلاسيك و قديمي كه بيشتر روي طراحي فضاي سبز به صورت ايستا و كوتاه مدت بود، بتوان امروزه در مديريت و برنامه­ ريزي از يك مدل چارچوبي مدرن جهت بررسي ديناميكي (پويا) از محيط زيست بيولوژيكي شهرها با توجه به فعل و انفعالات صورت گرفته در مكان ها و زمان هاي مختلف استفاده كند.
در مورد فضاي سبز شهري مي­توان گفت كه اين فضاها جزئي از يك سيستم بزرگتر به نام شهر مي­باشد بنابراين ارتباط اين جزء فضاي سبز با ساير اجزاء شهر را بايد در چارچوب اهداف آن بررسي كرد. كه شامل اهداف اكولوژيكي، رواني و كالبدي مي باشد.
با توجه به اينكه بسياري از شهرهاي ايران و از جمله اصفهان بر روي كمربند خشك جهان قرار دارند، ايجاد يك فضاي سبز پايدار بايد منطبق با شرايط اكولوژيك منطقه باشد كه همان فضاي سبز اكولوژيك ناميده مي­شود.

ايجاد فضاي سبز در محيط هاي شهري با محدوديت هايي روبرو است كه مي توان موارد زير را در مورد آن ذكر كرد:
– محدوديت­هاي اقتصادي (مانند هزينه هاي، احداث و نگه داري و بهره برداري از فضاي سبز)
– محدويت­هاي فيزيكي (مانند ساخت و سازهاي پيرامون، نوسازي ساختمان­ها بدون لحاظ كردن موقعيت فضاي سبز و آلاينده هاي محيطي و استرس ناشي از براي فضاي سبز)
– محدوديت­هاي اجتماعي (مانند ايمني، زيبا شناسي و…)
بنابراين فضاي سبز اكولوژيك بايد به گونه­اي باشد كه علاوه بر لحاظ كردن تمامي عوامل و محدوديت­ها در طراحي و ايجاد فضاي سبز، از شرايط اقليمي و زيستي منطقه تبعيت داشته باشد.
در ايجاد فضاي سبز اكولوژيك رعايت عواملي چون مطالعه شرايط اكولوژيك، خاك و اقليم منطقه، جلوگيري از كاشت گونه­هاي گياهي با نياز آبي بالا، انتخاب گياهان بومي و سازگار با شرايط محيطي موجود و در عين حال جذاب و … بايد مدنظر قرار گيرد.

منابع  :

bostane.ir

isfahan.ir